Onkruid in de paddocks…en in mijn hoofd

Ik moest een operatie ondergaan en zag hier erg tegenop. Vanwege de coronapandemie was er sprake van uitgestelde zorg en stond ik op de wachtlijst. De wachttijd was ongeveer 6 maanden, waarbij ik een week voor de ingreep opgeroepen kon worden. De chirurg benadrukte dat ik na de ingreep een herstelperiode van 6 weken in acht moest nemen.

De wachttijd had in ieder geval als voordeel dat ik voldoende tijd had om zaken op werk- en privégebied geregeld te krijgen. Ik kondigde dan ook meteen mijn aankomend ziekteverlof aan, zodat ik hulp kon krijgen op het thuisfront en iemand voor mij kon waarnemen op het werk.

Gelukkig waren de meeste reacties op dit nieuws begripvol en steunend, maar ik kreeg ook ronduit negatieve opmerkingen: “Je neemt een slachtofferrol aan”, “Kan ik nog wel van je op aan?” Dit overviel mij. En -zo werkt ons brein- vooral die negatieve reacties bleven hangen.

Woekeren

De negativiteit ging woekeren in mijn brein. De opmerkingen knaagden aan de rand van mijn bewustzijn en als onkruid ontsproot het zich steeds verder mijn gedachtegang in. Was ik inderdaad een aansteller? Nam ik een slachtofferrol aan? Was ik een onbetrouwbaar persoon?
Ik vergat dat ik gewaardeerd werd door mijn omgeving, ik vergat dat ik belangrijke bijdragen had geleverd aan de kwaliteit van de zorg en de organisatie, het overwoekerde mijn positieve eigenschappen. Ik zag alleen nog maar het onkruid, dat zich onder- en bovengronds steeds verder vertakte.

Sinds mei dit jaar wonen we landelijk en staan onze paarden aan huis. We hebben nu een veel groter terrein dat onderhouden moet worden. Midden in de zomer vond mijn operatie plaats en daarna moest ik rust nemen voor herstel. Vanaf de bank keek ik toe hoe het groen groeide en groeide op ons terrein. Er zijn plekken op het terrein waar ik geen last heb van dat onkruid, langs het achtergelegen pad bijvoorbeeld. Maar op andere plekken wil ik dat onkruid niet. Het onkruid, voornamelijk brandnetels en zuring, woekerden vanaf de randen van de paddocks en de bak steeds meer door, op weg om het hele terrein in beslag te nemen. Dat is niet handig wanneer ik deze plekken voor de paarden wil gebruiken.

Onkruid bestaat niet

Omdat ik niet fysiek aan de slag kon om het onkruid weg te halen, begon ik over tuinen en voedselbossen te lezen voor adviezen. En toen las ik iets dat bleef hangen. Onkruid bestaat namelijk niet. Onkruid zijn planten die groeien op een plek waar je ze niet wilt hebben. Je kunt onkruid misschien beter “wilde planten” noemen (Voedselbos: inspiratie voor ontwerp en beheer, Madelon Oostwoud).

Ik dacht aan het onkruid in mijn hoofd. In mijn hoofd is het geen onkruid, maar “wilde gedachten” die ik niet daar wil hebben. Deze gedachten mogen er wel zijn, maar niet op de plek waar mijn goede eigenschappen staan. Deze wilde planten mogen op een andere plek groeien, waar ik er weinig last van heb. De wilde planten die in de weg staan kan ik wieden en op de composteerbak gooien. Die kan ik verwerken tot wat anders.

Samen met de wilde planten in de paddocks ben ik ook gaan wieden in mijn hoofd. Beide plekken schoffelde ik samen met mensen in mijn omgeving om. Want vele handen maken licht werk. Pluk eruit wat niet nodig is, verplant het of gooi het op de composthoop. Het geeft ruimte!

Mijn paddocks staan er weer mooi bij. Ik ben weer lekker aan het werk. De wilde planten zijn gerooid. Nu moet ik het wel gaan bijhouden. Want voor je het weet zit je weer bedolven onder het groen.

Overwoekerd bij jou de boel ook wel eens? Praten en hulp vragen helpt.
Wil je bespreken wat ik voor je zou kunnen betekenen? Neem dan contact met me op.