Ik zit vast.
In een hoek.
Het begon zo goed, een stralende dag, geen vuiltje aan de lucht. Ik had al geoefend op een beter begaanbaar stuk en vond mezelf klaar voor het grotere werk.
Met een vaartje reed ik door het mulle zand, vast besloten om ook dit stuk grond te effenen. Ik glunderde bij de gedachte hoe stoer ik het vond om als ”stadsmeisje” op de trekker zelf het onderhoud van de paddocks te doen. Ik had altijd met mijn paard bij een pensionstal gestaan, en gekeken hoe de boer aan het werk was. Sinds enkele weken hebben we zelf de paarden aan huis en moeten we dus zelf aan de slag met alle klussen die erbij komen kijken.
Ik vond het spannend om voor het eerst op de trekker te rijden, maar ook erg leuk. Even de paddock slepen, wat kan er mis gaan?
Nou… al vrij snel merkte ik dat er van alles mis kan gaan. In de hoek kwam de trekker niet meer vooruit. Ik deed de hef omhoog en probeerde het nog eens. Maar ik kwam nog steeds niet vooruit. Achteruit dan? Nee, ook niet. En kijkend naar mijn hef leek het net of hij helemaal niet omhoog was gezet. De trekker had zich in mijn pogingen vooruit te komen, alleen maar verder ingegraven.
Ik baalde zo ontzettend! Ik wilde het zelf doen, ik wilde laten zien dat ik het kon. Liefst nog met een argeloos ”ach ja, appeltje eitje, een paddock slepen”. Maar ik zat vast en ik kon niet meer voor- of achteruit.
Ik besloot een hulpstuk te pakken. Ik wrikte een plank onder de wielen en probeerde het nog eens. Maar ook dat hielp me niet verder. Ik gaf het op en ging hulp halen. Uiteindelijk heeft mijn man met een paar vrienden de trekker met behulp van onze auto uit de paddock gesleept.
Wat leerde ik hiervan? Dat het uitmaakt op wat voor een bodem je rijdt.
Ik deelde de foto van de trekker in het zand op Instagram, en leerde van de reacties dat ik niet de enige was die dit ooit eens was overkomen. Ik leerde dat hulp vragen helpt en dat je samen kunt lachen om iets wat even niet loopt zoals je wilt.
Iedereen heeft wel eens een trekker die in de hoek vast komt te zitten. Soms zit je klem en kun je niet meer voor- of achteruit. Je denkt en denkt, piekert, over een oplossing. De radertjes in je hoofd (wielen van de trekker) draaien en draaien, maar je komt steeds meer vast te zitten… Je probeert nog zelf een hulpmiddel te gebruiken, maar merkte dat ook dat je niet uit de hoek helpt.
Je kunt dan in de hoek blijven zitten en hopen dat de omstandigheden anders worden. Zoals in mijn geval dat het mulle zand door een regenbui wat harder wordt, zodat ik alsnog kan wegrijden. Maar de omstandigheden kunnen ook modder brengen, waardoor je mogelijk nog verder in het zand wegzakt…
Dan kan het helpen om van de trekker af te stappen om vanaf een afstandje de situatie te bekijken. Ik zag in dat ik mijn probleem niet in m’n eentje kon oplossen. Maar met behulp van anderen kwam ik wel uit de hoek waarin ik vast zat.
Zit jij ook vast in een bepaalde hoek?
Neem afstand en durf om hulp te vragen!
